Wie kent ‘m niet, Peet?

De kleine, sympathieke Engelsman die jarenlang 'the odd jobs’ verrichtte voor onze club.
Jammer genoeg is er nu een gedwongen einde aan gekomen.
 

Ik kwam in 1991 naar Nederland', vertelt Piet Aberson, ’voor de liefde.’ 
Peet werkte in Engeland jarenlang in de stallen nabij Newmarket, het centrum van de draf- en rensport.
‘Gezien mijn tenger postuur was ik geschikt voor jockey. Toen ik 15 jaar oud was, in 1968, begon ik in de paardensport, een enorme sportbeleving in Engeland.

Daarnaast deed ik alle voorkomende werkzaamheden in en buiten de stallen.’

Maar de liefde bracht Peet dus in de jaren ’90 richting Nederland, Ruurlo. Veel minder een paardensport land in vergelijking met zijn geboorteland. 
‘Ik woonde net 10 dagen in Nederland en kon toen beginnen bij de GOMA, een toeleveringsbedrijf in plaatwerk. Een prima job.’
In 2011 haalde Ruud Zaagsma Peet naar de club waar hij verschillende klusjes verrichtte. ‘Van ballenrapen op de drivingrange tot prullenbakken legen op de banen. 
Gerry helpen in en rond het clubgebouw, de buggy’s elke dag aansluiten op electra. Veel samengewerkt met Willem Egberts, prachtig!’

Tussentijds werkte Peet bij Staatsbosbeheer tussen Arnhem en Nijmegen.’ Weer heerlijk buiten werken met een team.' 

Bomen kappen, snoeiwerk. "Hard werken en niet zeuren”. In mijn periode van jockey werkte ik ook altijd buiten, geknipt voor mij.' 

In 2017 kreeg Piet fysieke klachten aan zijn linkerhand. ‘Carpaal Tunnelsyndroom. Pijnlijk en heel vervelend. 'In datzelfde jaar werd ik geopereerd. De pijn werd een stuk minder, maar de functionaliteit van mijn hand werd minder.’   
Het noodlot wilde dat Peet in december 2023 ook aan de linkerhand geopereerd moest worden, alleen pakte die operatie totaal anders en verkeerd uit.

'Sinds de operatie aan de linkerhand heb ik heel veel therapie gedaan, maar niets hielp goed genoeg dat ik die hand weer goed kan gebruiken.

Gaandeweg kan ik mijn beide handen niet meer zwaar belasten dus daarom kan ik mijn fijne werk bij de club niet meer goed doen. Ik kan nauwelijks meer dingen tillen en dat valt me heel zwaar.’

Peet zegt ook gelijk dat het leven doorgaat. ‘Het is zoals het is. Als ik om mij heen kijk zijn andere mensen er veel erger aan toe. 

En ik kijk niet achteruit, maar vooruit. Voor mij is het glas altijd halfvol.
Don’t give up!’, besluit Peet.


Namens de hele vereniging beste Peet: Thanks for all!!!! De deur staat altijd voor je open!